Marja van der Vorst, directeur Hospice De Luwte

Sneller dan we dachten
Een vol hospice, de vrijwilligers hebben er hun handen vol aan. Op de achtergrond onrustige berichten over het virus dat we later zo goed zouden leren kennen zonder er ook maar iets van af te weten. Ach, het was ver weg en het leek ons niet te kunnen raken. Maar dat deed het wel, eerder dan wij konden bedenken. Een bezoeker uit een “besmet” land, een verpleegkundige die ziek werd en die besmet bleek te zijn met het covid-virus en twee dagen later een volgende verpleegkundige besmet. Daarna ging het snel; waar twee positief geteste mensen zijn onder één dak, wordt iedereen als potentieel besmet beschouwd. Verbijstering, ongeloof en angst;  ons mooie huis, Hospice de Luwte dicht, echt?

Maar wat nu?
Een week van keihard werken brak aan, iedereen op de hoogte brengen en dan niet alleen de gasten en de familie maar ook alle vrijwilligers, verpleegkundigen, verwijzers, huisartsen. Geruststellen maar hoe, uitleggen maar wat, wat zeg je over iets wat over je heen komt en waar je helemaal niets van af weet? Wie was met wie in contact geweest en hoeveel gevaar liepen die mensen en de mensen waar zij mee samenleven? Direct wisten we dat er dan wel geen gasten meer konden worden opgenomen, maar het huis zou bewoond blijven, hoe dan ook. En daar waren ze hoor, onze vrijwilligers. Vanaf de eerste dag waren er mensen die meedraaiden in een schema dat er voor zorgde dat het huis dag en nacht bleef leven. En reken maar dat dat heus niet altijd makkelijk was; het huis waar ze met hart en ziel mensen aan het einde van hun leven bijstaan nu zielloos meemaken en er slechts te zijn als “oppas”. De groep vrijwilligers die hier niet aan meedeed zat thuis en was ongerust en soms bang en, ik denk, allemaal geschokt dat dit ons overkwam. Ook was er grote zorg om de zieke verpleegkundigen en enkele, inmiddels ook ziek geworden, vrijwilligers. Voor ons, de betaalde medewerkers brak ook een moeilijke tijd aan. Er moest veel gebeld, veel geroosterd en veel geregeld worden. Ik vond de verantwoordelijkheid bijna ondraaglijk groot maar wilde ook echt alles op alles zetten om zo snel mogelijk weer een veilige omgeving te creëren voor gasten, familie en voor iedereen die in huis werkt.

Het was hartverwarmend
Toen kwam plotseling de vraag vanuit Meander om ons hospice te verplaatsen naar het ziekenhuis om daar de zorg te bieden aan Corona-patiënten in het laatste stadium. En alweer, ach onze vrijwilligers, wat dachten ze razendsnel met ons mee. Durven we, kunnen we, willen we, gaan we deze uitdaging aan? Dat ging uiteindelijk niet door maar wat wàs het hartverwarmend om te zien hoe snel er een groep vrijwilligers, verpleegkundigen, huisartsen en hulpverleners uit Soest klaarstond om aan de slag te gaan. Niet alle vrijwilligers, er was ook een groep die een reden had om het niet te doen: een ziek kind, de zorg voor een ouder, een kwetsbare persoon in de omgeving, of ook zelf niet gezond genoeg om mee te doen. Veel mensen vonden het zo moeilijk om aan de zijlijn te staan, maar we hebben het toen gezegd en ik zeg het graag nog een keer: “Dank je wel dat je eerlijk bent en zegt wat echt niet kan, hoe graag je ook zou willen.” Het maakte niet uit, elke beslissing was even goed en even veel waard!

En nu, 6 weken later
We zijn weer open. Het huis is in de tussentijd van top tot teen gereinigd, en eindelijk zijn de meubels gekocht van de prachtige gift die we van het Griftland College kregen! We zijn “open” maar nog niet zomaar. Waar je kijkt, staan tafeltjes met handgel en papieren handdoekjes en overal hangen corona-instructies. En waar wij bekend stonden om “Alles kan, nee we hebben geen bezoektijden, ja natuurlijk kunt u mee-eten en hier is het altijd gezellig aan de keukentafel”, zijn er nu beperkingen. Er kan niet onbeperkt bezoek toegelaten worden, niet allemaal tegelijk, niet allemaal op dezelfde plek, mee-eten maar even niet. Het is moeilijk om hiermee om te gaan maar het is ook de enige manier om het veilig te houden voor iedereen in huis. De reden dat het bij ons altijd zo gezellig is, is dat het maar een “gewoon“ huis is. Een nadeel is dat we hierdoor ook veel meer moeite moeten doen om de 1,5 meter afstand te bewaren, en dat vinden we toch wel heel erg belangrijk. Juist omdat onze vrijwilligers ons zoveel waard zijn, passen we ons beleid in deze gekke tijd aan op de zwakste vrijwilliger. Als zij stoppen stopt alles, zo simpel is het. De afgelopen weken hebben we, steeds in groepen van 7 vrijwilligers, directie en de vrijwilligerscoördinator, alle vrijwilligers gesproken. Op gepaste afstand, maar wat was het goed om elkaar weer in de ogen te kijken en te bevragen: hoe gaan we verder, wat durven we weer aan? Steeds stond de vraag centraal: “Kunnen we, ook met beperkingen, soms met een mondkapje of handschoenen of als er een besmetting zou zijn zelfs met beschermende kleding, toch nog dezelfde liefdevolle zorg bieden die we gewend waren te geven? Heel veel eerlijke antwoorden, soms twijfels, soms ook ongemak maar we denken het te kunnen.

We doen wat we kunnen
Het vergt meer van ons maar we kunnen en willen het. Die regels, daar gaat steeds weer iets van af en uiteindelijk komen we weer heel erg in de buurt van hoe we het gewend zijn. Er is één verschil, we hebben zoveel nagedacht, zoveel van een afstand bekeken, zoveel meer rekening met elkaar moeten houden. Ik denk dat we er beter van geworden zijn. Applaus dus en ja voor verpleegkundigen, maar zeker niet alleen voor hen maar ook heel erg voor onze vrijwilligers, want we hebben veel van ze gevraagd de laatste maanden. Bedankt dat jullie bleven komen, bedankt dat jullie wisten dat je even niet moest komen, dat jullie aangeven binnenkort weer te komen en dat je even niet komt omdat je getest moet worden.

We zijn er nog en samen gaan we nog heel lang door!